UPSC ARTCILE – -2 THE ISRAEL-PALESTINE CONFLICT

International Relations (GS Paper 2)

India and its Neighborhood-Relations; Bilateral, Regional and Global Groupings and Agreements involving India and/or affecting India’s interests.

இஸ்ரேல்-பாலஸ்தீன மோதல்: வரலாற்றுப் பின்னணி, முக்கியப் பிரச்சினைகள் மற்றும் இந்தியாவின் மாறிவரும் கொள்கை

இஸ்ரேல்-பாலஸ்தீன மோதல், அதன் மையத்தில், ஒரே நிலப்பரப்பின் மீது ஆழமான வரலாற்று மற்றும் மத உரிமைகளைக் கோரும் இரண்டு மக்களிடையே நிலம், அடையாளம் மற்றும் சுயநிர்ணய உரிமைக்கான ஒரு போராட்டமாகும். இது ஒரு நூற்றாண்டுக்கும் மேலாகத் தீர்க்கப்படாமல் இருக்கும் வரலாற்றுரீதியான குறைகள், பிராந்திய சச்சரவுகள், தேசிய அபிலாஷைகள் மற்றும் புவிசார் அரசியல் அதிகார விளையாட்டுகளின் ஒரு சிக்கலான வலைப்பின்னல் ஆகும்., இந்த மோதலைப் புரிந்துகொள்வது ஒரு வெளிநாட்டுப் பிரச்சினை மட்டுமல்ல; உலகளாவிய புவிசார் அரசியல், சர்வதேச சட்டத்தின் பங்கு, மத்திய கிழக்கின் இயக்கவியல் மற்றும் அப்பிராந்தியத்தில் இந்தியாவின் வெளியுறவுக் கொள்கையை வடிவமைக்கும் மூலோபாய நிர்ப்பந்தங்களைப் புரிந்துகொள்வதற்கு இது மிகவும் முக்கியமானது.

வரலாற்றுப் பின்னணி: சியோனிசம் முதல் நாக்பா வரை

நவீன மோதலின் வேர்கள் 19 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியிலும் 20 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியிலும் உள்ளன.

• 19 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதி – சியோனிசத்தின் எழுச்சி (Rise of Zionism): தியோடர் ஹெர்சல் என்பவரால் நிறுவப்பட்ட ஒரு அரசியல் இயக்கம். இது யூத மக்களின் மூதாதையர் வாழ்ந்த விவிலிய நிலமான பாலஸ்தீனத்தில் அவர்களுக்கென ஒரு தாய்நாட்டை நிறுவ வேண்டும் என்று வாதிட்டது. இது, அப்போதைய ஒட்டோமான் பேரரசின் ஒரு பகுதியாக இருந்த இப்பகுதிக்கு யூதர்கள் அலை அலையாகக் குடியேற வழிவகுத்தது.
• 1917 – பால்ஃபோர் பிரகடனம் (The Balfour Declaration): முதலாம் உலகப் போரின் போது பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்தால் வெளியிடப்பட்ட ஒரு பொது அறிக்கை. இது “பாலஸ்தீனத்தில் யூத மக்களுக்காக ஒரு தேசிய இல்லத்தை நிறுவுவதற்கு” ஆதரவளிப்பதாக அறிவித்தது. இது சியோனிச அபிலாஷைகளுக்கு சர்வதேச சட்டப்பூர்வ அங்கீகாரத்தை வழங்கிய ஒரு முக்கியத் தருணமாகும். அதே நேரத்தில், “இருக்கும் யூதர் அல்லாத சமூகங்களின்” உரிமைகளைப் பாதுகாப்பதாகவும் உறுதியளித்தது.
• 1922-1948 – பிரிட்டிஷ் ஆணை (The British Mandate): முதலாம் உலகப் போருக்குப் பிறகு, லீக் ஆஃப் நேஷன்ஸ் பாலஸ்தீனத்தை நிர்வகிக்கும் ஆணையை பிரிட்டனுக்கு வழங்கியது. இந்தக் காலகட்டத்தில், யூதர்களின் குடியேற்றம் அதிகரித்தது, இது பிரிட்டிஷ் மற்றும் யூதக் குடியேறிகளுக்கு எதிராக பதட்டங்கள், இனக்கலவரங்கள் மற்றும் அரபு கிளர்ச்சிகளுக்கு வழிவகுத்தது.
• 1947 – ஐ.நா. பிரிவினைத் திட்டம் (தீர்மானம் 181) (UN Partition Plan – Resolution 181): பிரிட்டனால் நிலைமையைக் கையாள முடியாததால், இந்த பிரச்சினை ஐக்கிய நாடுகள் சபையிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டது. ஐ.நா. பாலஸ்தீனத்தை தனித்தனி அரபு மற்றும் யூத அரசுகளாகப் பிரிக்க ஒரு திட்டத்தை முன்மொழிந்தது, ஜெருசலேம் ஒரு சர்வதேச நகரமாக நிர்வகிக்கப்பட வேண்டும் என்றும் கூறியது. யூதத் தலைமை இந்தத் திட்டத்தை ஏற்றுக்கொண்டது, ஆனால் அரபு நாடுகளும் பாலஸ்தீனியத் தலைவர்களும் அதை நிராகரித்தனர்.
• 1948 – முதல் அரபு-இஸ்ரேலியப் போர்: மே 14, 1948 அன்று, இஸ்ரேல் தனது சுதந்திரத்தை அறிவித்தது. அடுத்த நாள், அண்டை அரபு நாடுகளின் (எகிப்து, ஜோர்டான், சிரியா போன்றவை) படைகள் படையெடுத்தன. இஸ்ரேல் போரில் வெற்றி பெற்றது, ஐ.நா. பிரிவினைத் திட்டத்தின் எல்லைகளுக்கு அப்பால் தனது பிரதேசத்திற்கு விரிவுபடுத்தியது. பாலஸ்தீனியர்களுக்கு, இந்த நிகழ்வு “நாக்பா” (Nakba) அல்லது “பேரழிவு” என்று அழைக்கப்படுகிறது, ஏனெனில் இது 700,000 க்கும் மேற்பட்ட பாலஸ்தீனியர்களை இடம்பெயரச் செய்து, அவர்களை அகதிகளாக்கியது.

முக்கியப் போர்கள் மற்றும் திருப்புமுனைகள்

• 1967 – ஆறு நாள் போர் (The Six-Day War): ஒரு பெரும் திருப்புமுனை. ஒரு முன் தாக்குதலில், இஸ்ரேல் எகிப்து, ஜோர்டான் மற்றும் சிரியாவின் கூட்டணியைத் தோற்கடித்தது. அது கைப்பற்றி ஆக்கிரமித்த பகுதிகள்:
  • எகிப்திடமிருந்து காசா பகுதி மற்றும் சினாய் தீபகற்பம்.
  • ஜோர்டானிடமிருந்து மேற்குக் கரை (கிழக்கு ஜெருசலேம் உட்பட).
  • சிரியாவிடமிருந்து கோலன் குன்றுகள்.
    இந்தப்போர் “ஆக்கிரமிக்கப்பட்ட பகுதிகள்” (occupied territories) மீதான தற்போதைய பிராந்திய சச்சரவுகளுக்கும், “1967 எல்லைகள்” அல்லது “பச்சைக் கோடு” (Green Line) அடிப்படையிலான “இரு-மாநிலத் தீர்வு” (two-state solution) என்ற கருத்திற்கும் மூல காரணமாகும்.
• 1987-1993 – முதல் இன்டிஃபாதா (எழுச்சி) (The First Intifada – Uprising): மேற்குக் கரை மற்றும் காசாவில் இஸ்ரேலிய ஆக்கிரமிப்புக்கு எதிராக ஒரு நீடித்த பாலஸ்தீனிய மக்கள் எழுச்சி. இது போராட்டங்கள், புறக்கணிப்புகள் மற்றும் சட்ட மறுப்பு ஆகியவற்றை உள்ளடக்கியிருந்தது. இது பாலஸ்தீனியப் போராட்டத்தை உலக கவனத்தின் முன்னிலைக்குக் கொண்டு வந்தது.
• 1993 – ஒஸ்லோ ஒப்பந்தங்கள் (The Oslo Accords): அமெரிக்கா மற்றும் நார்வேயின் உதவியுடன் ஏற்பட்ட ஒரு முக்கிய அமைதி முன்னெடுப்பு.
  • யாசர் அராபத் தலைமையிலான பாலஸ்தீன விடுதலை அமைப்பு (PLO), இஸ்ரேல் உரிமையை அதிகாரப்பூர்வமாக அங்கீகரித்தது.
  • இஸ்ரேல், PLO-ஐ பாலஸ்தீனிய மக்களின் பிரதிநிதியாக அங்கீகரித்தது.
  • இது மேற்குக் கரை மற்றும் காசாவின் சில பகுதிகளை நிர்வகிக்க ஒரு பகுதி-தன்னாட்சி அமைப்பான பாலஸ்தீன ஆணையத்தை (PA) உருவாக்க வழிவகுத்தது.
  • இருப்பினும், “இறுதி நிலை” பிரச்சினைகள் ஒத்திவைக்கப்பட்டன, மேலும் இந்த ஒப்பந்தங்கள் இறுதியில் ஒரு நீடித்த அமைதியை அடையத் தவறின.
• 2000-2005 – இரண்டாம் இன்டிஃபாதா (The Second Intifada): அமைதிப் பேச்சுவார்த்தை முறிந்ததைத் தொடர்ந்து நடந்த மிகவும் வன்முறையான எழுச்சி. இது தற்கொலைப் படைத் தாக்குதல்கள் மற்றும் இஸ்ரேலின் கடுமையான இராணுவ பதிலடிகளால் வகைப்படுத்தப்பட்டது.

மோதலின் முக்கியப் பிரச்சினைகள்: “இறுதி நிலை” தடைகள்

ஒஸ்லோ ஒப்பந்தங்கள் மிகவும் கடினமான பிரச்சினைகளைத் தீர்க்காமல் விட்டன. இவை அமைதிக்கு முதன்மைத் தடைகளாக உள்ளன.

இந்தியாவின் மாறிவரும் கொள்கை: கொள்கை அடிப்படையிலான ஒற்றுமையிலிருந்து நடைமுறை சார்ந்த இணைப்பகற்றல் வரை

இந்தியாவின் கொள்கை பல தசாப்தங்களாக ஒரு குறிப்பிடத்தக்க மாற்றத்திற்கு உள்ளாகியுள்ளது.

• கட்டம் 1 (1947-1992): கொள்கை அடிப்படையிலான பாலஸ்தீன ஆதரவு நிலைப்பாடு
  • கருத்தியல் இணக்கம்: ஒரு பின்காலனித்துவ நாடாக, இந்தியா பாலஸ்தீனியர்களின் சுயநிர்ணய உரிமைக்கான காரணத்தை ஆதரித்தது மற்றும் 1947 ஐ.நா. பிரிவினைத் திட்டத்திற்கு எதிராக வாக்களித்தது.
  • அணிசேரா இயக்கம் (NAM) மற்றும் பனிப்போர்: அணிசேரா இயக்கத்தில் இந்தியாவின் தலைமை மற்றும் அதன் சோவியத் சார்பு நிலைப்பாடு ஆகியவை அதை அரபு உலகத்துடன் இணைத்தன.
  • உள்நாட்டு மற்றும் பொருளாதாரக் காரணிகள்: அதன் பெரிய முஸ்லிம் மக்கள்தொகை மற்றும் எண்ணெய்க்காக வளைகுடா நாடுகளைச் சார்ந்திருத்தல் ஆகியவை முக்கிய உந்துசக்திகளாக இருந்தன.
  • முக்கிய நடவடிக்கைகள்: பாலஸ்தீனிய மக்களின் ஒரே பிரதிநிதியாக PLO-ஐ அங்கீகரித்த (1974) மற்றும் பாலஸ்தீன அரசை அங்கீகரித்த (1988) முதல் அரபு அல்லாத நாடுகளில் இந்தியாவும் ஒன்றாகும்.
• கட்டம் 2 (1992-2014): சமநிலைப்படுத்தும் செயல்பாடு
  • பனிப்போருக்குப் பிந்தைய யதார்த்தங்கள்: பனிப்போரின் முடிவிலும் பொருளாதார சீர்திருத்தங்களின் தொடக்கத்திலும், இந்தியா புதிய கூட்டாண்மைகளைத் தேடியது.
  • முழுமையான தூதரக உறவுகளை நிறுவுதல்: இந்தியா 1992 இல் இஸ்ரேலுடன் முழுமையான தூதரக உறவுகளை ஏற்படுத்தியது.
  • இரட்டை வழிக் கொள்கை: பாலஸ்தீன நோக்கத்திற்கான ஆதரவை பகிரங்கமாக மீண்டும் வலியுறுத்தியபோதும், இந்தியா அமைதியாக இஸ்ரேலுடன், குறிப்பாகப் பாதுகாப்பு, விவசாயம் மற்றும் தொழில்நுட்பத் துறைகளில் வலுவான உறவை வளர்த்துக் கொண்டது.
• கட்டம் 3 (2014-தற்போது வரை): மூலோபாயக் கூட்டாண்மை மற்றும் “இணைப்பகற்றல்” கொள்கை (De-hyphenation)
  • இணைப்பகற்றல் கொள்கை (De-hyphenation Policy): இது தற்போதைய அணுகுமுறையின் அடித்தளமாகும். இந்தியா இப்போது இஸ்ரேல் மற்றும் பாலஸ்தீனத்துடனான தனது உறவை ஒன்றோடொன்று தனித்தனியாகவும் சுதந்திரமாகவும் கருதுகிறது, ஒருவருக்கு ஆதாயம் மற்றவருக்கு இழப்பு என்ற கண்ணோட்டத்தில் அல்ல.
  • இஸ்ரேலுடனான உறவுகளை வலுப்படுத்துதல்: இந்த உறவு ஒரு “மூலோபாயக் கூட்டாண்மைக்கு” உயர்த்தப்பட்டுள்ளது. இது உயர்மட்டப் பயணங்கள் (2017 இல் ஒரு இந்தியப் பிரதமரின் முதல் இஸ்ரேல் பயணம் உட்பட) மற்றும் பாதுகாப்பு, பயங்கரவாத எதிர்ப்பு மற்றும் புத்தாக்கம் ஆகியவற்றில் ஆழமான ஒத்துழைப்பால் குறிக்கப்படுகிறது.
  • பாலஸ்தீனத்திற்குத் தொடர்ச்சியான ஆதரவு: இந்தியா பாலஸ்தீனத்திற்கு வளர்ச்சி மற்றும் மனிதாபிமான உதவிகளைத் தொடர்ந்து வழங்கி வருகிறது, திறன் மேம்பாட்டை ஆதரிக்கிறது மற்றும் ஐ.நா.வில் பாலஸ்தீன ஆதரவுத் தீர்மானங்களுக்கு ஆதரவாகத் தொடர்ந்து வாக்களிக்கிறது. பேச்சுவார்த்தை மூலம் இரு-மாநிலத் தீர்வுக்கு இந்தியா இன்னும் அதிகாரப்பூர்வமாக ஆதரவளிக்கிறது.
  • எடுத்துக்காட்டு: பிரதமர் மோடி 2017 இல் இஸ்ரேலுக்குச் சென்றார், பின்னர் 2018 இல் பாலஸ்தீனத்திற்கு ஒரு தனிப் பயணத்தை மேற்கொண்டார், இது இணைப்பகற்றல் கொள்கையை மிகச் சரியாக விளக்குகிறது.

சமீபத்திய முன்னேற்றங்கள் மற்றும் முன்னோக்கிய பாதை

• ஆபிரகாம் ஒப்பந்தங்கள் (Abraham Accords) (2020): இஸ்ரேல், ஐக்கிய அரபு அமீரகம் மற்றும் பஹ்ரைன் (பின்னர் சூடான் மற்றும் மொராக்கோ சேர்ந்தன) ஆகியவற்றுக்கு இடையே அமெரிக்காவால் மத்தியஸ்தம் செய்யப்பட்ட அமைதி மற்றும் இயல்புநிலை ஒப்பந்தங்கள். இது மத்திய கிழக்குப் புவிசார் அரசியலை மறுசீரமைத்துள்ளது. இஸ்ரேலுடனான இயல்புநிலை பாலஸ்தீனப் பிரச்சினையைத் தீர்ப்பதைப் பொறுத்தது என்ற நீண்டகால அரபு ஒருமித்த கருத்தை இது ದುರ್ಬலப்படுத்தியுள்ளது.
• தொடர்ச்சியான வன்முறை: ஒரு அரசியல் செயல்முறை இல்லாததால், வன்முறைச் சுழற்சிகளுக்கு வழிவகுத்துள்ளது, குறிப்பாக இஸ்ரேலுக்கும் காசாவைக் கட்டுப்படுத்தும் தீவிரவாதக் குழுவான ஹமாஸுக்கும் இடையே இது குறிப்பிடத்தக்கது.
• முன்னோக்கிய பாதை:
  • இரு-மாநிலத் தீர்வு மட்டுமே அமைதிக்கான சர்வதேச அளவில் அங்கீகரிக்கப்பட்ட ஒரே கட்டமைப்பாக உள்ளது, இருப்பினும் குடியேற்றங்களின் விரிவாக்கம் காரணமாக அதன் சாத்தியக்கூறு பெருகிய முறையில் கேள்விக்குள்ளாக்கப்படுகிறது.
  • அமைதியைக் குலைக்கும் ஒருதலைப்பட்சமான செயல்களை (இஸ்ரேலின் குடியேற்ற கட்டுமானம், தீவிரவாதக் குழுக்களின் வன்முறை) நிறுத்துவது உரையாடலுக்கான ஒரு முன் நிபந்தனையாகும்.
  • அமைதிப் பேச்சுவார்த்தையை மீண்டும் உயிர்ப்பிக்க உலகளாவிய சக்திகள் (அமெரிக்கா போன்றவை) மற்றும் பிராந்தியக் குழுக்களின் ஆக்கப்பூர்வமான மறு ஈடுபாடு அவசியம்.